Hondjes, dansjes en het Kruger National Park!!!

Zoals de titel al aangeeft: precies mijn ding deze dagen! Bereid je voor op weer een uitgebreid verslag (gewoon snel lezen, scannen bij voorkeur, ik doe het vooral zo uitgebreid om zelf later alles nog te herinneren) en heel veel gelukzalige momenten. Enjoy!

25-3-2017
Vandaag een hele bijzondere dag voor de boeg. Jullie weten genoeg als ik zeg: Heel veel puppy’s en dansen met kinderen! Wat wil Daniek nog meer? In andere woorden, vrijwilligerswerk bij de Hoedspruit AnimaL Outreach (HALO)! Deze non-profit organisatie is toegewijd aan het verbeteren van huisdierenwelzijn (m.n. honden) in plattelandsgemeenschappen rondom Hoedspruit. Dit keer ging het programma voor het eerst naar The Willows – een groter dorp waar ze nauwelijks tot nooit een blanke hebben gezien, laat staan hulp voor hun huisdieren hebben gekregen, dus dat belooft wat! [Voor een HALO-verslag van deze dag met alle foto’s: https://www.facebook.com/pg/Hoedspruit.HALO/photos/?tab=album&album_id=1861923394063679]

De ochtend begint met een introductie van Christine die uitlegt wat het werk inhoudt en de taken worden verdeeld: we gaan huis aan huis om HALO aan zoveel mogelijk mensen te laten zien en we zien vanzelf wel of dat aanslaat. De uitleg is nog niet klaar of er komt een mevrouw aangelopen die vraagt of we naar haar hond kunnen kijken. Ze heeft puppy’s die weliswaar zijn ingeënt maar na een eerste inspectie onder de teken blijken te zitten. Er is nauwelijks genoeg water en eten maar toch wil de eigenaresse blijven fokken voor extra inkomsten. Tja, wat kun je eraan doen? Gelukkig heeft ze duidelijk hart voor haar honden en met alle plezier gaan wij met ze aan de slag om ze te wassen met anti-teken en vlooien spul. Nouja, plezier? Al snel wordt duidelijk dat de dieren ook wormen hebben en dat die ook overdraagbaar zijn op mensen. Voor iedereen die nog geen smetvrees had, zó krijg je het vanzelf! Brrr…

Bij de volgende adressen treffen we gezonde en zwakke honden, jonge en oude, met lieve en minder lieve (of beter handige) eigenaren aan. Er is duidelijk dat er nog een hoop te leren valt hier, maar het wordt ook al snel duidelijk dat de eigenaren de hulp van HALO graag aannemen. We worden zelfs hartelijk ontvangen door mensen zonder honden, maar met fantastische meloenen en mango’s! Vanaf dat moment is het hek van de dam en staat de rest van de dag in het teken van culturele educatie voor alle betrokkenen, haha. Binnen no time hebben we een groep van 15 locals achter ons aan lopen en we blijken een ware toeristische attractie te zijn. Blanken hadden ze dus nog maar zelden gezien, laat staan hoogblonde en helaas nog niet echt Afrikaans-getinte Europeanen! Bij de eerste ontmoeting waren we allemaal nog een beetje voorzichtig, maar nadat de eerste toenadering (met handen, voeten en zeer gebrekkig Engels) was gemaakt konden we niet meer onder een uitgebreide fotosessie uit. Telefoons met camera’s beter dan de mijne (’t is misschien een derde-wereld dorp, maar ze hadden wel degelijk eerste-wereld telefoons) kwamen tevoorschijn en de ene na de andere selfie werd genomen. Van beide kanten trouwens, want zo toeristisch zijn wij dan ook wel weer! En dat terwijl het team van HALO verder ging met het ontvlooien en ontwormen van lokale honden… Oeps, wij zouden helpen toch?

Bij het volgende adres had alle terughoudendheid plaats gemaakt voor nieuwsgierigheid en (na een uitgebreide inspectie van Josjes kleurrijke korte broek) kregen ineens onze kapsels de volledige aandacht. Alle blondines met lang en niet-kroezend haar werden bestudeerd en in het beste Engels vroegen ze zich af hoe het kon dat ons haar zo goed – “breekt het echt niet af?” – bleef. Welk wondermiddel ik gebruik? Tja, helemaal niks eigenlijk, maar dat konden ze niet begrijpen. Dus, wat doe je als je het met je ogen niet meer kunt bevatten? Juist, je gebruikt je handen! De kapsels van alle aanwezige dames werden uitgebreid gevoeld, geroken, gekamd en briljant ingevlochten. Wauw, dit was echt de beste en snelste vlechtster die ik ooit ben tegengekomen. Wel jammer dat nou net mijn haar wel te koppig was om zonder elastiek te blijven zitten, want dat ging toch eigenlijk tegen haar principes in… Tja, Hollandse weerstand! Of gewoon mijn enthousiaste leeuwenkapsel ;) – sorry!

Bij het een-na-laatste adres vinden we de honden Joanna en Joseph. Ze zitten onder de teken en de eigenaar kon helaas nog wel een lesje hoe-ga-ik-met-honden-om ontvangen. Echter, er is hoop, want hij wilde ze allebei graag opgeven voor sterilisatie en dat is inmiddels ook gebeurd. Ik mag trots mededelen dat Anne, Elle, Geoffrey, Josje en ik, ook bekend als team #BeekseBergen (of #BekeeseBelgen aldus Campfire) onze krachten hebben gebundeld en Joanna’s sterilisatie hebben gesponsord. Daar was Campfire Acadamy toen weer zo trots op dat zei de sterilisatiekosten van Joseph op zich hebben genomen! Ahw, de wereld is mooi hè?

De dag werd afgesloten bij een familie met wel erg veel honden. De aandacht werd getrokken door zes veel te schattige puppy’s die, bij nadere inspectie, onder de mango wormen zaten. Deze werden allemaal zorgvuldig verwijderd, maar dit duurde door de grote hoeveelheden (één pup had er 23!) nogal lang. Geeft niks, wij knuffelen wel met die veel te lieve puppies! :D En als je dan denkt dat het schattigheidsgehalte niet meer omhoog kan: niets is minder waar. Heel voorzichtig kwamen vier meisjes onze kant op en na een korte les ‘hoe aai ik een hond op een prettige manier’ was het ijs gebroken. Toen mijn puppy eenmaal zijn vrijheid terug had (en ik mijn armen) werd er gedanst, eerst nog wat voorzichtig maar voor mensen die mijn dans-skills kennen duurde dat niet lang, hehe! Dans, zo blijkt maar weer, is een taal die iedereen spreekt. Helaas waren de meisjes nog niet genoeg geoefend in traditionele, mooie en serene Afrikaanse dans, dus mochten Josje en ik met creatieve pasjes komen. Tja, nogmaals, wie mijn dans-skills kent…? Binnen no-time stonden we ‘La Macarena’ en foute jaren 70 dansjes uit te voeren. Ook blijkt de polonaise, voor- en achteruit, overal ter wereld te kunnen en is “STOP, en door!” in alle culturen te verstaan! Fantastisch!

Helaas komt er aan alle mooie dingen een eind en zo ook aan een hele succesvolle outreach. We hebben in totaal 26 honden gezien en behandeld, waarvan er 10 zijn opgegeven voor sterilisatie, en twee vrouwen uit het dorp hebben zich hebben aangemeld als vrijwilliger voor HALO! Voor mij was het misschien nog wel succesvoller dan dat, want ik heb echt een fantastische middag gehad met de liefste kindjes ooit en ik zal vrouwkes, het huppelen naar huis en vooral de dikke knuffel op het eind niet snel vergeten! Wat een heerlijke dag!

26-2-2017
JAAAAAA, KRUGERPARKTIJD!
Ja, ik weet het, we zitten al de hele tijd in het Krugerpark, maar toch is dit weer anders… Korte uitleg: bij Campfire zitten we in het Balule private reserve dat, net als vele andere aangrenzende private reserves, eind jaren 90 de hekken tussen hen en de Nasionale Krugerwildtuin (Afr.) hebben verwijderd. Oftewel, ja het is Krugerpark, maar het is nog niet het Nationale Park. Hoog tijd om daar de boel onveilig te maken!

In alle vroegte in het busje gestapt en na een dik uur rijden komen we aan bij Orpen Gate, een van de ingangen aan de westelijke kant van het park. Daar eerst een kop koffie om de ogen goed open te kunnen houden en dan begint het, het krugerpark. Ik zou liegen als we niet allemaal een beetje zenuwachtig waren, maar het heeft mij in ieder geval niet teleurgesteld!

Binnen enkele uren hadden we de eerste impala’s (#makethemgreatagain), gnoes, zebra’s, frankolijntjes, OLIFANTEN (big5 #1), go away birds, Kaapse buffels (big5 #2) en een file. File? Oh jazeker! Wat blijkt: zo’n 20 meter verderop ligt een leeuw uit te puffen onder een struikje! Niet dat wij daar nou echt van hebben kunnen genieten, want zoals het wel vaker gaat in files in safariparken: mensen zijn niet echt heel begaan met het lot van de medemens… Ach, we hebben er in elk geval een gezien (big5 #3) en de niet al te scherpe foto is daarvan het bewijs! :D

Gedurende de dag rijden we richting het zuiden van het park voor onze overnachting in Skukuza. Nog veel meer unieke impala’s, van alleenstaande bachelors tot gigantische fokgroepen (volgens mij zijn ze op de red-billed-quelea-birds na de meest voorkomende soort in het park). Verder zien we de eerste nijlpaarden, struisvogels, een krokodil die een te grote terrapin (zoetwaterschildpad) probeert op te eten, giraffen, waterbokken, muishonden (Afr.), een duiker, koedoes, klipspringers, bavianen, ibissen, maraboes, een landschildpad (leopard tortoise), hyena’s én een bushbuck (een compleet nieuwe diersoort voor mij)! Ook leert Brass ons nog het een en ander: Wisten jullie bijvoorbeeld dat een kudde zebra’s een ‘dazzling of zebra’ wordt genoemd? :D

Als de avond valt bereiken we het kamp waar we eerst de tenten opzetten en dan snel gaan dineren, want om 8uur worden we verwacht voor een night drive. Als ik daaraan terugdenk was het vooral heel erg koud, maar de oehoes, de oogjes van een bushbaby, hyena’s en een iets-te-spannende olifantenkudde waren het waard! Als we dan tegen de klok van 12 in onze tenten kruipen, worden we nog even herinnerd aan het feit dat hyena’s niet altijd buiten de hekken blijven. Dat blijkt, want nog geen 10 minuten in bed worden we wakker gejankt door – volgens Brass want ik durfde zelf niet te gaan kijken natuurlijk – één hyena op zo’n 10 meter van onze tent! Brrr, slaap lekker dan…

27-3-2017
Na een te korte nacht gaat de wekker om 4.15u: Morning bush walk! Nog voor de zon opkomt crossen wij door een ontwakend Krugerpark en bereiken we de plek vanaf waar we gaan wandelen. Het is een open savanne zoals je die zou verwachten als je de Lion King hebt gezien. Binnen enkele minuten zien we, om het plaatje af te maken, een grote kudde met blauwe gnoe, Burchell’s zebra en impala. Prachtig! Dan valt het oog van onze gids op twee grijze gevaartes in de verte. Het zal toch niet? Onder het kundige advies van onze gidsen kunnen we de dieren naderen op zo’n 25 meter (denk ik, ik ben heel slecht met afstanden) en dan is het zelfs zonder verrekijker heel duidelijk: Witte neushoorn (big5 #4), yes! Ze zijn een stuk groter dan de zwarte neushoorns, maar gelukkig bleven deze moeder en kalf heel rustig dutten terwijl paparoel en de zijne als ware paparazzi te werk gingen. Wow, wat een ervaring! De rest van de wandeling was ook geweldig, met een ontbijtje midden op de savanne waarna witruggieren, hitchback tortoise en nogmaals de eerder genoemde kudde ons terugbrachten naar de auto. En toen moest de rest van de dag nog komen!

De terugreis, die ons via Lower Sabi en Satara terug zou brengen naar Orpen Gate, bleek een ware olifantenhemel! Spelend in de rivier, naast de weg, voor de auto, achter de auto, in must, in gigantische kuddes met spelende kalfjes, de rivier overstekend, vechtend, drinkend, zandbadend… Noem het maar op! Ik begon bijna de problematiek rondom te grote populaties olifanten te begrijpen, maar naar mijn mening zijn er natuurlijk nooit genoeg, haha! In een notendop de andere diersoorten: wrattenzwijn (Pumba!), visarend, zwarte ooievaar, zadelbekooievaar (!), de eerste koedoe-man met prachtige hoorns, giraffen, impala, buffel, nog meer vogeltjes die ik niet heb onthouden en om de dag af te sluiten zoals we deze ook begonnen waren: 5 witte neushoorns! Boem!

Met nog een einsprint naar de gate en met pijn in onze ogen van het zoeken naar cheetah’s en luip… (ssht, niet zeggen!) zit dan om stipt 18.00u onze Krugerpark ervaring erop. De reis naar Hoedspruit is naast heel moe en voldaan toch ook wat treurig, want met het vertrek uit Krugerpark komt ook het vertrek van mijn collega’s akelig dichtbij. Behalve Anne, want die gaat morgen met mij onze Harry de Hyundai ophalen en over die eerste minuten links rijden zal ik in mijn volgende verslag uitweiden… Lekker slaap!