24 hour survival!

Na de cliffhanger van het vorige verslag zal ik jullie niet langer in spanning houden, want zoals de titel al verraadt: 24 hour survival! (voor beeldmateriaal gemaakt door Campfire: https://www.facebook.com/pg/CampfireAcademy/videos/?ref=page_internal)

23 maart
5.17h: Ik schrik wakker van Tisch die beneden op de deuren aan het rammelen is en roept “wake up, it’s survival, everybody wake up!”. Everybody? Iedereen? Nee vast niet, wij zijn immers op vakantie en betalen om hier op safari te gaan, dan hoeven we toch niet nu al op? Wij gaan toch zeker niet mee op een survival? Dan hoor ik: “my friends on the tower, let's go!” Wat?! Ik kijk geschrokken om me heen en zie dat de rest er ook moeite mee heeft. Nou, volgens mij hebben we geen keus: Oké, let’s go!

5 minuten later staan we met beperkte middelen (wandelschoenen, slaapzak en zonnebrand) klaar voor het eerste spel: een puzzel om de route te bepalen. Maar de stukjes passen niet echt op elkaar, dus succes daarmee… Mijn topteam, met Geoffrey, Barry en Lewyn, wordt nipt tweede, wat nogal zuur is want de prijs was een flesje water. Tijd om te treuren is er niet, want we krijgen een doek om onze ogen te bedekken en we worden zonder water of eten in de auto gezet. Dan wachten we nog even tot Josje haar tanden heeft gepoetst en een onbekende tijd later worden we gedropt in de bush. Geblinddoekt stappen we over gigantische omgevallen bomen en kruipen we onder laaghangende takken door, totdat we in een droge rivierbedding onze blinddoeken af mogen doen. Het is inmiddels licht en het wordt al snel duidelijk dat de route die we zojuist gelopen hebben écht niet zo moeilijk was als dat Tisch ons deed geloven, haha! (het heeft wel erg leuk beeldmateriaal opgeleverd!)

Dan begint de survival pas echt. Zonder kompas, zonder water en zonder eten moet het eerste team ons door de bush navigeren. Ondertussen kunnen de andere teams zich bezighouden met de treasure hunt: We verzamelen de vochtrijke wortel van de mother-in-law-tongue (Sansevieria sp., een charmante foto van mijn collega’s is te zien in het fotoalbum!), de bladeren van de apple-leaf tree (lucky twiggy), de bast van de Acacia, de uitwerpselen van minstens drie diersoorten, botten, pootafdrukken en nog veel meer dingen die ik beter had geweten als ik gisteren had opgelet, oeps. Maar gelukkig had ik Lewyn in mijn team die haar bushbabies alles leert over wat het bushveld te bieden heeft! Ondertussen was het ook tijd voor team 2, wij dus, om te navigeren naar onze pauzeerlocatie. Ik kan niet zeggen dat ik actief heb kunnen helpen hierbij, maar we zijn goed aangekomen! Nouja, wat is goed? Na twee uur wandelen wordt de keel wel echt heel erg droog en komt er een soort wanhoop in je op dat je echt gekke dingen wilt gaan doen voor een drupje water. Grappig hoe je honger best kunt uitschakelen als je jezelf erbij neerlegt dat je 24 uur lang niet gaat eten. Maar dorst, onmogelijk! Gelukkig wilde het eerste team wel wat slokjes van hun gewonnen water uitdelen en hielden ze daarmee alle 4 de teams overeind!

Via een waterplaats voor de nodige verkoeling en een slokje ‘wild’ water (niet voor mij, zo wanhopig was ik nog net niet – hier drinkt en baadt alles…!) uiteindelijk bij de overnachtingsplek aangekomen. Een droge rivierbedding die redelijk omsloten was met natuurlijke barrières. Er werd hout en neushoornpoep gesprokkeld, vuur gemaakt, water gezocht (hmm, lekker, squirrel water!) en de treasure hunt werd nagekeken. De winnaar: Team twee! Yes! Al moet ik zeggen dat de gewonnen sandwich met minstens 6 anderen is gedeeld. Tja, survival of the fittest – daar deden we niet echt aan. Dit was pas het ochtendprogramma en dat was afgelopen rond de klok van 11. Mooi op tijd zou je denken, maar dan begint de ellende, eh de survival, pas…

Laat ik het zo uitleggen: Als er ooit nog iemand in de bus, op de wandelroute of waar dan ook klaagt over leeuwen omdat ze de hele dag niks doen, dan kan ik inmiddels háárfijn uitleggen dat dit een essentiële overlevingsstrategie is en dat ze dat echt niet voor hun plezier doen! Man, wat kan het heet worden in Zuid-Afrika. En 23 maart is zelfs al herfst! Ik heb zelden zo weinig bewogen in 6 uur tijd! Het was echt veel te warm, er was te weinig water en de schaduw van de gemiddelde boom houdt niet genoeg warmte tegen om even lekker te kunnen afkoelen. Dus wat doe je dan? Je gaat slapen, gaat verliggen als de schaduw dreigt te verdwijnen, slaapt weer verder, houdt een massagemarathon, maakt een selfie, gaat weer liggen, graaft wat vochtrijke – maar onsmakelijke – wortels op om te drinken, gaat weer slapen… Pff nee, het leven van een leeuw is niet voor mij weggelegd!

Gelukkig kwam daar rond 5 uur verandering in. Er werden weer wat spellen klaargezet en met de nadere zonsondergang kreeg iedereen ook weer iets meer energie. Spel 1 (met taart als prijs) was een eetwedstrijd à la Expeditie Robinson. Gelukkig kwam ik er goed vanaf met het wegslikken van een rauw ei en schrok mijn team niet terug van zure melk, kippenorganen en zelfs kippentenen (ugh, ik ben zelden zo blij geweest als vegetariër!). Niet dat je daarna echt kunt genieten van de winst: een veel te dikke chocoladetaart is niet geschikt voor een uitgehongerde maar met rauw ei gevulde maag. Dus, ook deze is gedeeld met alle 16 deelnemers. Spel 2 was fantastisch: appels uit een bak met water halen zonder je handen te gebruiken. Oftewel, je hoofd onderdompelen in een bak koud water en als kers op de taart nog een verse appel die je mocht houden, goddelijk! Daarna volgde nog een estafettespel, een ren-geblinddoekt-door-de-bush spel (niet geheel succesvol in ons geval, oeps) en een loop-een-parcours-met-je-voeten-aan-elkaar spel. En hoewel we het goud (een matras voor de nacht) konden ruiken, moesten we het doen met de eer van het zilver. Ach, dan ook maar echt survival en slapen op de grond!

De nacht valt en eigenlijk zat vanaf dat moment het moeilijkste deel van de dag erop. De kampvuurtjes gaan aan, met bloem en bier wordt er traditioneel stickbread (of stokbrood in het Afrikaans) gemaakt en dit wordt, letterlijk aan een stok die je ergens hebt gevonden, geroosterd boven de vuurtjes. Het duurt even voor het klaar is, maar het is echt heerlijk (iets voor in het kamp van de Beekse Bergen!). Ook krijgen we 5 liter vers, helder, fantastisch water voor de nacht en komt als klap op de vuurpijl oma Suegnette aan met een zelfgemaakte gatpudding als toetje. Tja, survival met een gouden randje zullen we het maar noemen ;). Dan maken we een verdeling voor de nacht: elk uur blijft een tweetal wakker om de vuurtjes aan te houden en daarmee de wilde dieren buiten te houden. Tja, we zitten immers in het Krugerpark! Anne en ik hebben geluk, de laatste shift! En hoewel mijn buurman Barry – voor insiders bekend als John Deer – gedurende de nacht de amazone drie keer heeft omgezaagd, pak ook ik uiteindelijk wel een paar uurtjes slaap.

24 maart
Om 5 uur staan we op, laten we de vuurtjes langzaamaan uitgaan, genieten we van de zonsopgang en drinken we stiekem het laatste restje water op. Als rond 6 uur iedereen wakker is wandelen we terug naar het kamp voor een hemelse douche. Een uitgebreid ontbijt en vier glazen sinaasappelsap later voel je je een ander mens. Het was vet, een hele ervaring, maar ik ben blij dat ik weer thuis ben!

Uiteraard is er niet al te veel tijd om bij te komen van dit avontuur, want er staat een village tour op het programma. We krijgen een drie uur durende rondleiding in typische rural village die een klein beetje inkomsten probeert te creëren uit toerisme. We komen langs de basisschool – waar prachtig voor ons gezongen wordt, we krijgen traditioneel eten, bezoeken het lokale vervoersbedrijf – ezeltjes voor de kar waarmee deze meneer de ouderen in het dorp vervoert – en we zouden de dag afsluiten met zelf gebrouwen biertjes. Echter, het zou Zuid-Afrika niet zijn als de hele planning foutloos was geweest, dus die biertjes houden we tegoed!

Terug bij campfire wordt de dag afgesloten met een game drive waarbij we veel giraffen en een prachtige kudde olifanten zien. De matriarch vind onze auto echter ietwat vervelend (waarschijnlijk door de grote hoeveelheid kalfjes in de kudde) en maakt dit ons vriendelijk doch dringend duidelijk. Daarom vervolgen wij onze tocht en zien we de eerste bavianen (Bobbejaan in Afrikaans), de grey hornbill en krijgen Anne en ik nog een lucky twiggy voor onze reis later die week (hadden we die maar meegenomen hè An?). Onderweg naar huis zien we het onweer in de verte al naderen en terwijl we nog een tevergeefse poging doen om leeuwen te spotten voelen we de eerste regendruppels. Goed nieuws, want de droogte hier heeft al veel te lang geduurd!

Het zal jullie niet verbazen dat ik die nacht extreem goed heb geslapen en helemaal klaar was voor de laatste paar dagen! Daarover later meer, liefs!